“BİR FOTOĞRAF ÜZERİNE” NİN DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ ÜZERİNE
Arkadaşım bir yazı yazmış, fotoğrafı koymadan, fotoğrafın düşündürdüklerini… Yazı altta, linkte. Ben de bu yazı vesilesiyle bu konuda düşündüklerimi yazmak istedim.
Öncelikle burada şunları birbirinden ayırmak istiyorum.
1- Herhangi birinin bilgisi/izni olmadan nerede, ne yaparsa yapsın ve nasıl görünmekte olursa olsun, fotoğrafını/özel hayatını/yaptıklarını paylaşmak…
2- Ünlü/ünlü sayılan/topluma mal olmuş kişilerin fotoğraf ve/veya yaptıklarını/başına gelenleri magazinsel veya genel olarak, haber değeri taşıdığı yaygın kanısıyla, yayınlamak.
3- Birinin fotoğrafını, makyajsız, süssüz, üzüntülü, doğal haliyle olduğu için yayınlamak/yayınlamamak.
4- Sosyal medyada foto-olay-haber paylaşma eylemlerinin alıp başını gitmesi
Ve şimdi şunu sormak istiyorum: Bu yazı neden yazıldı?
Yani, durum, neye uyuyor/uymuyor?
1. madde yasalara göre suç kapsamında. 2. si gazetecilik açısından haber konusu sayılıyor. Ancak, kişilerin şikayet hakları da mevcut, uygunsuz ve/veya yalan olması durumunda. Demet Akbağ’ın, sözü edilen fotosunun veya başka fotolarının yayınlanmasına karşı olduğunu biliyor muyuz? Ya, izninin olmadığını, izin alınıp alınmadığını? 4. maddeye ilişkin kanıtlarımızın/ön yargılarımızın olması veya bu konuda zaten dolmuşluğumuzdan yararlanmak da mümkün; ancak, bu duruma pek uygun değil, bence…
“Makyajsız, en doğal hali ile ve ağlamaktan renksiz resimde bile morarmış gözaltlarını görüyor gibi oluyorsunuz. Demet Akbağ’ın çok özel ve bence çok mahrem bir anı. Bu kadar yakından çekilmiş bir fotoğraf ile kişinin çok özeline girmiyor musunuz?” denmiş yazıda. Konu, sanki daha çok 3. ile ilgili gibi görünüyor.
İnsanlar, üzüntülerini tabii ki makyajla da makyajsız da yaşayabilir; acısıyla evinde olmayı da camide etrafla paylaşmayı da çarşıda, konserde bulunmayı da seçebilir.
Peki, ama mahrem nedir?
Ölüm acısı, sevdiğini yitirmenin acısı niye mahrem olsun? Zaten caminin mânâsı, ibadeti de acıyı da cemaatle, insanlarla paylaşmaktır. Camide cenaze namazı, dini bir vecibedir; İslam’a göre, Allah huzurunda ve ölüm karşısında insanlar arasında hiyerarşi yoktur; kaldı ki, süslenmenin de ancak ev içinde ve koca için yapılması kabul edilmekte/önerilmektedir.
Ya bir insanın üzüntülü ve/veya makyajsız ve hatta kırışıklı yüz hâllerinin başkalarınca görülmesi neden sorun edilmeli?
Aslında en doğal halimize bile yabancılaşmış olmamız mı yoksa, asıl sorun?
Etrafa “nasıl göründüğümüz”, “ne olduğumuz”dan niye bu kadar önemli hale geldi?
Hani hep şikayet edip durduğumuz, kendine yabancılaşma, özünden ve diğer insanlardan uzaklaşma, yalnızlaşmanın, samimiyetsizliğin yaygınlaşması, “nerdee o eski dostluklar, o bayramlar” havalarımız…
İşte biz de körüklemiyor muyuz tüm bunları, kendi tutum, yorum ve tepkilerimizle?
Meselemiz nedir?
Yaşlanmakla, hastalıklarla, güzel görün(e)memekle yüzleş(e)memek mi?
Mevcut hâlimizle, kendimize, doğaya, doğa içindeki insan oluşumuza katlanamayışımız mı yoksa? Varoluşun akışına olmasın öfkemiz?
MM
https://feridecihangoktan.blogspot.com/2019/03/bir-fotograf-uzerine-fotoyu-buraya.html?spref=fb&fbclid=IwAR3Cqlp5mZxmiOyqjRwoCXX0JJk7qvANy7pWOSzEEFo9LfPCnjAb65wHZjQ
Bunu beğen:
Beğen Yükleniyor...
